Wizerunek przedstawia scenę złożenia ciała Pana Jezusa po zdjęciu z krzyża na kolanach Matki Najświętszej.

Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha. Na widok tego, co się działo, setnik oddał chwałę Bogu i mówił: <istotnie, człowiek=”” ten=”” był=”” sprawiedliwy=””>. Wszystkie też tłumy, które zbiegły się na to widowisko, gdy zobaczyły, co się działo, wracały bijąc się w piersi. Wszyscy Jego znajomi stali z daleka; a również niewiasty, które Mu towarzyszyły od Galilei, przypatrywały się temu. Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady. Nie przystał on na ich uchwałę i postępowanie. Był z miasta żydowskiego Arymatei, i oczekiwał królestwa Bożego. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. Był to dzień Przygotowania i szabat się rozjaśniał. Były przy tym niewiasty, które z Nim przyszły z Galilei. Obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone ciało Jezusa. Po powrocie przygotowały wonności i olejki; lecz zgodnie z przykazaniem zachowały spoczynek szabatu. (Mk 23,44-56)</istotnie,>

Madonna ma wzniesione wysoko ręce, które czasem tłumaczy się jako gest rozpaczy. Warto jednak w tym miejscu przywołać zupełnie inne skojarzenie. Te wzniesione dłonie przenoszą nas do czasu Mojżesza. Podczas bitwy, która prowadzili Izraelici tym właśnie gestem będącym znakiem modlitwy do Boga wyprosił on zwycięstwo. Również Ona, Matka naszego Pana wyprasza zwycięstwo w walce przeciw złu i zasadzkom szatana w naszym życiu.

Amalekici przybyli, aby walczyć z Izraelitami w Refidim. Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: „Wybierz sobie mężów i wyruszysz z nimi na walkę z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laską Boga w ręku”. Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył do walki z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry. Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. I tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza. (Wj 17, 8-13)

Po pięknej twarzy Maryi spływają łzy, a serce przebite jest mieczem boleści zgodnie z przepowiednią wypowiedzianą przez starca Symeona.

Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego:”Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. (Łk 2, 34-35)

Obraz Boleszyńskiej Madonny okrywa srebrno-złota sukienka a skronie zdobią korony. Są one darem Cyganów, którzy w roku 1934 ufundowali je po kradzieży jaka miała miejsce i profanacji obrazu, na skutek czego zniszczone zostały pierwotne barokowe sukienki.
W okresie Adwentu i Wielkiego Postu wizerunek ukazywany jest bez sukienek.
Kolorystyka obrazu utrzymana jest w tonacjach ciepłych brązów, żółci i zieleni. W malarstwie religijnym szczególnie w tradycji wschodniej kolory niosą ze sobą konkretną treść. Chociaż boleszyński obraz nie jest ikoną w sensie ścisłym, a także nie można założyć, że malujący go artysta w sposób celowy posłużył się tymi konkretnymi barwami, to zestawienie takie wypada bardzo ciekawie.
Szata Matki Bolesnej jest w kolorze brązowym (oznacza kolor ziemi: to bieda oraz skromność życia). W tym samym kolorze jest tło obrazu z kłębiącymi się wokół postaci chmurami. Głowę i ramiona Boleszyńskiej Pani okrywa ciemnozielony płaszcz ozdobiony srebrną lamówką oraz srebrnymi kwiatami w kształcie gwiazd. Na wysokości czoła znajduje się srebrna ośmioramienna gwiazda (Srebro to czystość i wierność, zieleń jest kolorem życia, używanym w przedstawieniach męczenników, których śmierć staje się posiewem wiary i życia wspólnoty Kościoła). Głowy Maryi i Jezusa otaczają żółte nimby i promienie (kolor żółty odnosi się do tego co Boskie).